BABAM  GÜLÜMSEMEYE BAŞLADI!

                   1959/1960 öğretim yılı,  o zaman '' KARAHAMZA ÇATAĞI'' dediğimiz, bu gün adı ''ÇATALPINAR'' olan, Çatak İlkokulu 4. sınıfındayım. Biz aile olarak da Çatak'ta ikamet ediyoruz. Babam, babaannem, annem, kardeşlerim İsmail, Ekrem, Fatma, Emine. 

                    Sınıftan bir arkadaşımız okulu bıraktı; adı önemli değil, gerçekten şu anda ne yaptığını da hatırlamıyorum. Aradan bir kaç gün geçti, sınıf arkadaşımızın evleneceğini duyduk. Okula devam etmemesinin sebebini anlamış olduk. Evlenecekti, okula da gerek yoktu; aileler böyle düşünüyordu. Tarla var, bahçe var, çalışacak adama ihtiyaç var; bir de evlilik oldu mu, bir kişi daha katılıyor tarlaya sürülecek insanlar arasına.  

                    Kim kimle evlenecek öğrenmiştik. Okul bu haberle kaynıyordu. Hayretler içindeydim. Sınıf arkadaşım benden bir kaç ay  büyüktü,  10 ya da 11 yaşlarındaydı. Boyuna posuna bakınca benden farklı da görünmüyordu.  Gelin adayı ise 18/19 yaşlarındaydı. Kafam karışmıştı.  Ders bitti, evin yoluna koyuldum ; kafamda babama bu haberi nasıl vereceğimi tasarlıyordum.

                  Nihayet eve ulaştım, babama koştum, haberi vermek üzere kendimi düzelttim, nefesimi kontrol ettim. Ellerimi kullanarak konuşuyordum. Baba dedim, elimi de boyumun yüksekliğinde tutarak, '' Ancak benim kadar baba, ancak benim kadar '' ..............muhtarının oğlu var ya .........  o bu hafta evleniyormuş! Babam, heyecanıma anlam veremiyordu belki de, sakin bir şekilde dinlemişti, beni. 

                Sonra da, '' Ancak benim kadar baba , ancak benim kadar '' lafımı düşünerek olsa gerek; GÜLÜMSEMEYE BAŞLADI!